“Ik wou wel iets goeds doen, maar wat?”

Van jongs af aan ken ik Amnesty International. Ik was nog een klein meisje toen ik erover hoorde, maar begreep snel dat Amnesty’s werk voor mensenrechten een enorme impact heeft wereldwijd. Toen ik als tiener bewuster werd van wat er in de wereld gebeurt, van de onrechtvaardigheid rondom ons, voelde ik het verlangen om hier zelf iets aan te doen. Maar samen met mijn gevoel voor vastberadenheid begon ook mijn gevoel van onmacht te groeien. Ik wou wel iets doen, maar wat?

Hoe zou ik, een meisje van maar 13 jaar op dat moment, ooit de wereld kunnen veranderen? Ik begon te lezen en me te informeren. Ik probeerde te begrijpen hoe problemen als oorlogen en hongersnoden ontstaan en wat de oplossingen konden zijn, maar geraakte eerlijk gezegd niet veel verder dan “stoppen met vechten” of “meer eten produceren”. Al besefte ik ook wel dat het allemaal niet zo simpel was.

Toen was er het weekend van mijn leven …

Ik zocht dus verder naar een antwoord en vond een alternatief: de petities van Amnesty International tekenen. Via die petities kon ik gemakkelijk alert blijven voor situaties van onrechtvaardigheid overal ter wereld, terwijl ik voordien hierover probeerde bij te leren in een wirwar van foute informatie en subjectieve bronnen. Bovendien nam een petitie tekenen maar één minuutje tijd in beslag.

Maar ruim 3 jaar en honderden ondertekende petities later, begon ik te verlangen naar nog meer actie, nog meer betrokkenheid. Ik wou mijn stem nog duidelijker en veel harder laten horen. Toen ik enkele dagen na die bedenking naar mijn mails keek, zag ik een mail van Amnesty over een jongerenweekend in Leuven. Enkele weken later vertrok ik naar Leuven waar ik het weekend van mijn leven had, omgeven door mensen die mijn passie voor mensenrechten delen. Mijn wensen werden aanhoord!

Dé eerste Amnesty-jongerengroep in Gent!

Datzelfde weekend nog, op zondagnamiddag op de trein terug naar Gent, besloten Ishka, Hannelore, Sixtine en ik dat het weekend geen eindpunt mocht zijn. Enkele dagen later kwamen we weer samen om te brainstormen over de toekomst. We bespraken véél, maar één idee bleef echt plakken: het starten van een jongerengroep. Na veel opzoekwerk en wat rondvragen stonden we nog steeds nergens, dus besloten we eens te mailen naar Cara, de jongerenverantwoordelijke bij Amnesty. Zij was meteen zeer enthousiast en stelde voor om af te spreken. Zo gezegd, zo gedaan.

Tegen dat we enkele uren later uiteengingen, hadden we een Facebookpagina opgericht en waren we een Amnesty-jongerengroep! Ons doel? Een groep van mensen verzamelen die elkaar inspireren en informeren, een groep waarbij we het zo makkelijk mogelijk maken voor mensen die iets willen doen, maar niet weten wat. Samen een groep vormen vol met jonge gepassioneerde mensenrechtenactivisten. Want alleen kan je veel, maar samen kunnen we alles.

Ben jij van de omgeving Gent en klinkt dit als iets waar jij deel van wil uitmaken?

Ga dan naar onze Facebookpagina

Voeg jezelf maar toe aan onze groep! We hebben je er graag bij!