11.000 brieven voor een gewetensgevangene
Eynulla Fatullayev is journalist en redacteur van de twee belangrijkste onafhankelijke maar inmiddels opgeheven kranten Realny Azerbaydzhan (Het Echte Azerbeidzjan) en Gündelik Azarbaycan (Azerbeidzjaans Dagblad). Fatullayev is al jaren het doelwit van een pesterijen en intimidatie om zijn politieke en kritische verslaggeving te hinderen.
De intimidatie startte in juli 2004. Op straat in de hoofdstad Baku werd hij aangevallen na publicatie van artikels met kritiek op regeringsfunctionarissen. Een jaar later kreeg hij anonieme bedreigingen na een reeks artikels waarin hij voor een dialoog met de Armeniërs van Karabach pleitte. In augustus 2006 deed de minister van Binnenlandse Zaken de krant Realny Azerbaydzhan een proces aan wegens smaad. De krant werd veroordeeld tot het betalen van een boete. In oktober 2006 werd de vader van Eynulla Fatullayev gekidnapt en pas vrijgelaten na aankondiging dat de krant tijdelijk niet zou verschijnen.
Enkele maanden later, op 20 april 2007, werd Eynulla Fatullayev gearresteerd en beschuldigd van laster. Hij zou in februari 2007 commentaren hebben gepost op een website. Hierin suggereerde hij dat Azerbeidzjaanse en Armeense troepen verantwoordelijk waren voor de massamoord op honderden Azeri burgers tijdens de oorlog van 1991-1994 in Nagorno Karabach. Eynulla Fatullayev werd veroordeeld tot tweeënhalf jaar cel. In oktober 2007 werd hij tot een bijkomende achtenhalf jaar veroordeeld voor terrorisme, aanzetten tot etnische haat en belastingontduiking. Het feit dat er geen echte bewijzen zijn voor deze beschuldigingen wijzen erop dat ze politiek gemotiveerd zijn.
Fatullayev is volgens Amnesty International een gewetensgevangene. Enkel en alleen voor de vreedzame uitoefening van zijn recht op vrije meningsuiting, kreeg hij een jarenlange gevangenisstraf. Maar Eynulla Fatullayev wordt niet vergeten.
In zijn cel ontving hij al meer dan 11.000 brieven en kaarten van Amnesty activisten uit heel de wereld, goed voor maar liefst 35 kg papier! Al deze boodschappen ontroeren hem zeer. Hij kent een beetje Engels en heeft zo al enkele brieven kunnen beantwoorden, maar natuurlijk kunnen hij en zijn familie niet iedereen antwoorden. Zijn vader Emin vertelde aan medewerkers van Amnesty International dat hij telkens zakken met brieven meebrengt wanneer hij zijn zoon in de gevangenis bezocht heeft.
