Een gewoon kind

Annie heeft albinisme, een erfelijke conditie waarbij de huid onvoldoende kleurpigment aanmaakt. In Malawi geloven sommige mensen dat haar lichaam magische krachten bevat – en zouden haar daarom willen vermoorden. Annie vertelt hoe het is om een kind met albinisme te zijn in haar omgeving.

‘Ik weet waarom mijn huid wit is: omdat God me zo heeft gemaakt. Ik voel me niet anders maar sommige vrienden discrimineren me. Ik heb niet veel vrienden op school.

Sommige vrienden noemen me ‘napwere’ (tomaat die in de moestuin achterblijft), ‘mzungu’ (wit persoon) en ‘albino’.

Ik ben ooit naar het schoolhoofd gegaan nadat er een akkefietje was met een vriendinnetje op school. Het schoolhoofd belde de politie en het meisje rende weg.

Het deed me erg veel pijn omdat ik me afvroeg waarom ik werd behandeld alsof ik geen mens ben. Ik zei dat ik de volgende keer zelf naar de politie zou gaan.

Als ik mensen met een witte huid zie, doet dat me verdriet, vanwege de dingen die er tegenwoordig met hen gebeuren. Mensen zijn vermoord en hun lichaamsdelen zijn afgehakt. Mensen hebben geprobeerd deze te verkopen.

Ik wil dat mensen ophouden met het ombrengen van mensen met albinisme want we leven in angst. Bang om naar school te gaan of met vrienden te spelen.

Maar toch ga ik graag naar school, want ik werk graag hard. Later wil ik zuster in een ziekenhuis worden.’

In december komen wij tijdens de Schrijfmarathon voor Annie Alfred en haar lotgenoten in actie.

Steun Annie Alfred en haar lotgenoten