Youth, power, action!
Meer dan honderd jonge mensen van over de hele aardbol die drie dagen lang debatteren over mensenrechten, dat geeft vonken. Naime, een 20-jarige Vlaamse studente, kan erover meespreken. Een sterke pitch over hoe ze mensenrechten wil inzetten voor een betere wereld, leverde haar een ticket op naar Kenia voor Amnesty's eerste jongerentop ooit.
Waarom wilde je erbij zijn op de ‘Youth, power, action!’-jongerentop?
Naime: “Mensenrechten hebben me altijd geïnteresseerd. Het is moeilijk om uit te leggen waar dat vandaan komt... Dat zit gewoon in mij. Amnesty is op mijn radar gekomen door verhalen te horen van mensen uit mijn omgeving, over hoe hun rechten niet altijd worden gerespecteerd. Als moslimmeisje in België zijn racistische ervaringen mij ook niet vreemd. Het is dus allemaal niet zo ver van mijn bed. Het maakt mensenrechten een deel van mijn identiteit.”
Wat is het belangrijkste dat je hebt opgestoken in Kenia?
“Ik heb veel workshops gevolgd. Over hoe je moet praten met politici bijvoorbeeld. En over hoe je met andere generaties, van wie je redelijk verschilt, kan samenwerken rond mensenrechten. Ik heb het gevoel dat mijn ouders en ik daar anders in zijn, dat zij minder bezig zijn met mensenrechten. Die sessie was dus heel interessant. Maar ik heb véél bijgeleerd en moet het nu allemaal nog een beetje laten bezinken (lacht).
Er was ook een Amerikaans meisje, Jaclyn van March For Our Lives, dat een diepe indruk op me heeft gemaakt. Ze heeft verteld over wapengeweld in de VS, dat was enorm pakkend. Ze kon zo goed praten en ze is nog maar 17!
Puur voor mezelf heb ik geleerd om uit mijn comfortzone te komen. Eerst was ik verlegen tussen al die mensen, maar dat verbeterde wel. Dat was één van mijn persoonlijke doelen op de top.”
Dat klinkt best als een intense driedaagse?
“Ja, met veel discussies over activisme, politiek, sociale kwesties… Veel jongeren op de top zijn daar intensief mee bezig, nog meer dan ik.
Maar er was ook tijd voor ontspanning en om elkaar beter te leren kennen. Ik heb er een Chileense vriend gemaakt. We verschillen echt heel hard. Hij is 18, man en atheïst, ik ben 20 en moslima. Hij is panseksueel en ik ben hetero. We konden heel open discussiëren, en dat ging van polygamie over series en muziek tot problemen die we allebei hebben meegemaakt. Een beetje raar eigenlijk, maar heel leuk.
Op het einde was iedereen erg close. We waren echt droevig om naar huis te gaan. In een paar dagen tijd hebben we allemaal een hechte band gekregen.”
