Wereldvluchtelingendag
Op deze Wereldvluchtelingendag zetten mensen in België hun deur – fysiek en symbolisch – open voor mensen op de vlucht. ZO WILLEN ZE hun steun uiten met vluchtelingen, ongeacht waar die vandaan komen of hoe ze eruit zien.
Deze Vlamingen, Brusselaars en Walen volgen daarbij het voorbeeld van de vele gezinnen en individuen die de voorbije maanden hun huis deelden met Oekraïense vluchtelingen onder de noemer #PlekVrij. Die solidariteit van burgers is prachtig en helpt nieuwkomers vaak enorm vooruit maar het heeft ook limieten.
Finaal is het de Belgische staat die zijn internationale verplichtingen moet vervullen ten opzichte van asielzoekers. En die behandeling verschilt vandaag voor mensen uit Oekraïne en anderen op de vlucht.
Het activeren van tijdelijke bescherming op Europees niveau voor vluchtelingen uit Oekraïne, toont dat overheden vluchtelingen op een menselijke manier kunnen opvangen. Oekraïners krijgen daardoor de mogelijkheid om meteen werk te zoeken en er wordt voorzien in extra - zij het tijdelijke - huisvesting. Dit zijn slechts een aantal manieren maatregelen die we kunnen treffen om het beleid menselijker te maken. Amnesty International wil dan ook dat dit soort beleid de standaard wordt. Een standaard voor alle mensen op de vlucht, ongeacht hoe ze eruit zien of waar ze vandaan komen.
Vandaag zijn we helaas getuige hoe mensen op de vlucht een verschillende behandeling krijgen van staten. Zo kunnen mensen uit Oekraïne dagelijks bescherming aanvragen aan de Heizel in Brussel, terwijl de Belgische overheid de afgelopen maanden bijna dagelijks asielzoekers uit andere regio’s – vnl. alleenstaande mannen – het recht op asiel heeft ontzegd.
En ook in andere Europese landen zien we deze tendens terug. Denk maar aan Polen, waar mensen aan de grens met Belarus worden teruggeduwd of uitgezet nog voor ze bescherming kunnen aanvragen. Ze worden onderworpen aan fouilleringen en vastgehouden in overvolle centra. Een schril contrast met het warmere welkom aan de grens met Oekraïne.
Het zou geen keuze mogen zijn. Het recht om asiel aan te vragen en op menselijke waardigheid zijn er voor iedereen, altijd en overal. In de afgelopen periode hebben we gezien hoe mensenrechten het kompas kunnen vormen voor ons vluchtelingenbeleid. Laten we daarop verder bouwen door op gelijke voet iedereen de bescherming te bieden waar ze recht op hebben.