Vroegere gewetensgevangene promoot spoedacties
Saidzhakhon Zainabitdinov was getuige van het bloedig neerslaan van een demonstratie in de Oezbeekse stad Andidzjan in 2005. Hij berichtte over de gebeurtenissen en kreeg hiervoor zeven jaar cel.
Bij het neerslaan van de betoging op 13 mei 2005 in Andidzjan werden honderden mensen gedood. Ondanks de daarna opgelegde informatiestop kwamen berichten van mensenrechtenactivist Zainabitdinov terecht bij internationale persbureaus, tv-zenders, radiostations en kranten.
Een week na de gebeurtenissen in Andidzjan werd Zainabitdinov gearresteerd. Zeven maanden later werd hij berecht tijdens een geheim proces, waar journalisten, mensenrechtenactivisten en familie niet werden toegelaten. Zainabitdinov werd beschuldigd van 'het verspreiden van informatie die aanzet tot paniek' en 'terrorisme'. In januari 2006 werd hij veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf.
Saidzhakhon Zainabitdinov kreeg samen met enkele andere politieke gevangenen presidentiële amnestie en werd op 4 februari 2008 vrijgelaten. Hij is momenteel bij zijn familie.
De steun die Saidzhakhon Zainabitdinov en zijn familie tijdens zijn opsluiting kregen van leden van Amnesty International, overdonderde hem. Zozeer zelfs dat hij besloot om lid te worden van het spoedactienetwerk. Een spoedactie over executies in Iran ontroerde hem zo erg dat hij ze op een grote e-maillijst in Azerbeidzjan zette, waarin hij iedereen aanspoorde om zijn voorbeeld te volgen en oproepen naar de Iraanse autoriteiten te sturen. “Dit gaat over mensen die een executie riskeren, een daad die niet strookt met het gezond verstand“, zei hij.
Onlangs nog stuurde Saidzhakhon een dankbrief naar een Amnesty lid in Schotland die hem in de cel een brief gestuurd had. Hij schreef dat hij ongeveer 10.000 brieven en steunbetuigingen had ontvangen uit 20 landen van over heel de wereld:
"Ik werd onrechtvaardig gevangen gezet. Ik zag af en beleefde heel wat moeilijke dagen. Maar ik ben geen held. Jij bent de held! Je landgenoten en andere mensen van over heel de wereld die me schreven "Wij denken aan u" en "U bent altijd in onze gedachten", zij zijn de helden.
Ik ben er zeker van dat je je nu afvraagt: "Wat voor een held ben ik dan? Ik woon in een klein dorp in het noorden van Schotland en heb enkel een paar brieven geschreven." Ja, dat is waar. Maar jij en duizenden andere mensen zoals jij hebben het leven van een ander mens gered. In dit geval heb je mij gered. De echte helden zijn diegenen die andere mensen redden."
