Interview met Vlaamse deelnemers Amnesty Jongerenkamp 2008

Waarom wou je mee op kamp ?
Leandra: Amnesty International betekent voor ons: dat beetje meer rechtvaardigheid in de wereld. Men zegt vaak dat jongeren nog naïef zijn en idealistisch. Maar we geloven dat organisaties als Amnesty International wel degelijk verandering kunnen brengen in de wereld. Er valt nog zoveel te verbeteren, en wij willen deel uitmaken van die verbetering.
We beseffen ten volle dat zo veel, te veel jongeren in de rest van de wereld alleen maar kunnen dromen van de kansen die wij hier in de schoot geworpen krijgen.
En daarom willen wij met die kansen iets doen. We willen mensen helpen, steunen en hun leven rijker maken (en dan bedoelen we niet zo zeer als in geld) , en als we zo egoïstisch mogen zijn, ook ons leven hierdoor rijker maken.

Katrien: Ik wilde mee op kamp omdat het een unieke kans was om meer te leren over campagne voeren, de werking van Amnesty, de nieuwe dignity campagne ... Ook dat het een internationaal kamp zou worden sprak me sterk aan: mensen met verschillende culturen leren kennen en ervaringen uitwisselen.

Merel: Het leek me echt een leuke ervaring. Jongeren vanuit heel Europa met hetzelfde doel die samenkomen in Parijs, hoe geweldig klinkt dat? Ik ben ook meegegaan voor de kennis die ik daar zou opdoen, zodat ik alles wat ik op het kamp zou leren, kon meenemen naar onze eigen werkgroep.

Wat verwachtte je van het kamp?
Leandra: Deze jongerendagen omvatten alles wat we maar zouden kunnen wensen: Leren, zien, ontdekken, sociale contacten leggen met jongeren over heel Europa, vaardigheden bijschaven (op zo veel vlakken: leiding geven, organiseren, maar ook op sociaal vlak),... Door middel van de workshops zullen we bijleren over de economische, sociale en culturele rechten.We zullen inzien dat deze rechten zeker niet overal in acht worden genomen, en dat dit niet kan! Hiermee komen we op een volgende puntje wat voor ons zeer belangrijk is: praktische tips om ACTIE te voeren!"

Katrien: Ik verwachtte dat ik een heleboel toffe mensen ging leren kennen, dat ik enorm veel zou bijleren uit de workshops maar ook uit de gesprekken met mensen die al veel ervaring hebben op het gebied van campagne voeren.

Merel: Eerlijk gezegd, ik had hoge verwachtingen. Ik keek enorm uit naar het jongerenkamp. Leerrijk ging het zijn, dat wist ik al op voorhand, door de informatie die we over het kamp hadden gekregen. En plezant ook, met al die jongeren!

Zijn je verwachtingen ingelost?
Leandra: Jazeker, en hoe! Het was nog beter dan ik ooit had durven dromen.

Katrien: Zeker en vast, ik had me zelfs nooit durven voorstellen dat het zo geweldig zou worden. Alle mensen daar waren zo sympathiek, de activiteiten leerrijk en plezant tegelijk. Echt onbeschrijfelijk.

Merel: Zéker weten! Het was meer dan ik had verwacht! De mensen, de workshops, het plezier, de culturen,... Er zijn echt geen woorden voor dit kamp in Parijs! Het was fantastisch!

Wat heb je bijgeleerd?
Leandra: Meer dan ik kan beschrijven. o.a. manieren om creatieve en efficiënte campagnes te voeren, ik heb ook veel bijgeleerd over de werking van Amnesty
International zelf en over de ESC-rechten, wat er nodig is om een goede groep te leiden, ... En daarbij, het zijn niet enkel praktische 'wijsheden' die ik meeneem naar huis, maar ook levenslessen.

Katrien: Zoveel dingen, de getuigenis van de man van ATD Quartemonde was zeer interessant. Hij wist echt over wat hij sprak. Ook de culturele avond waar ieder land zijn eigen standje had was zeer leerrijk: iedereen had immers informatie en campagnemateriaal bij van zijn eigen groep en daar heb ik veel ideeën aan over gehouden voor een nieuw amnesty jaar. Omdat de meeste mensen ouder waren dan mij en dus ook rijker aan ervaring waren, waren ook de gewone gesprekken aan tafel al boeiend. En dan nog natuurlijk de "housegroups". Ik heb met mijn groep een echte straatactie mogen organiseren, en daar kwam veel meer bij kijken dan ik op voorhand had gedacht.

Merel: We hebben verschillende workshops gehad over hoe Amnesty International in elkaar zit, hoe je het best te werk gaat met de actie's die Amnesty uitvoert, op creatief vlak en op vlak van de media,... Al die informatie die we gekregen hebben op deze workshops, kunnen we natuurlijk meenemen naar onze eigen werkgroep. Ik heb ook enorm veel bijgeleerd over de verschillende culturen die mee waren op 't kamp. Dat in Europa zo'n onderscheid is in denken en leven, dat had ik niet verwacht!

Wat was de tofste workshop?
Leandra: Het organiseren van de Youth Action Week.

Katrien: Als ik er echt een moet kiezen, dan kies ik voor de "creative campaigning and campaigning strategy-workshop". In deze workshop werden we in groepjes verdeeld en moesten we uit onze eigen ervaring een verhaal kiezen waarin de mensenrechten van een bepaald persoon niet werden gerespecteerd. We moesten het verhaal dan gaan acteren voor de hele groep en later een originele campagne verzinnen om te voorkomen dat zo'n verhaal zich nog eens voordeed. Op een korte tijd sloegen we er al in om een creatieve campagne te bedenken en het was echt fijn om hierover te brainstormen.

Merel: Hoort het actie voeren in Parijs ook onder de categorie 'workshop'? Want dat vond ik geweldig! Je voelde de spanning al 2uur voor de actie, iedereen was zenuwachtig en opgewonden tegelijk. We gingen eerst naar Pont des Arts, waar we al onze spullen (petities, plakkaten,...) hebben neergezet. We hebben dan wat op de brug gewandeld, doen alsof we toeristen waren die niets met de actie te maken hadden. Plots gaf een Iers meisje, Laura, een teken. Toen wist iedereen dat die zijn geel T-shirt van Amnesty moest aandoen en z'n handen voor de mond moest houden. Dan gaf Laura nog een teken en moesten we naar het midden van de brug lopen, waar dan een toneeltje werd gespeeld over Ye Guozu. Daarna zijn we op de brug rondgegaan met een petitie, om deze man vrij te krijgen uit de gevangenis. Het was zo spannend om dat te doen! Iedereen was aan 't kijken; de radio en de tv waren daar. Uiteindelijk hebben we in de kranten van Parijs gestaan en ook in de Chinese krant!

Wat was het mooiste moment van de week?
Leandra: Goh, moet ik nu echt kiezen? De culturele avond was toch wel een hoogtepunt: ideeën en visies uitwisselen met Europese jongeren, Turkse muziek op de achtergrond, een flesje Franse wijn, zalige temperaturen, onder de sterren, en dan nog de 'afterparty' op het dak...

Katrien: Wat een moeilijke vraag... ik kan er eigenlijk niet echt één opnoemen. Een van de mooiere momenten was zeker toen de straatactie goed verlopen was en iedereen schreeuwde van opwinding. Ook de gezellige avonden/nachten waarin iedereen met elkaar verbroederde (in de tuin of op het dak met uitzicht over Paris by night). Toen we met de groep een uitstap naar Parijs maakten en onder de Eifeltoren lagen en daarna net op tijd de trein haalden ... Heel het kamp was eigenlijk één hoogtepunt.

Merel: De culturele avond vond ik een hoogtepunt. Elke sectie nam folders, buttons, informatieblaadjes, foto's, video's en dergelijke mee van zijn werkgroep. Ook de traditionele producten van ieder land waren aanwezig. Wij hadden natuurlijk chocolade meegenomen en Belgische muziek. Er was Tsjechische kaas en sterke drank aanwezig, ook Ierse koekjes en jam, Nederlandse speculaas en Turkse raki. Er werd buiten op het gras gegeten met Turkse muziek op de achtergrond, terwijl iedereen verhalen over z'n werkgroep aan't vertellen was. Heel gezellig!

Wat viel een beetje tegen?
Leandra: Eerlijk: helemaal niks.

Katrien: Duidelijk het afscheid, dat niet echt droog verliep...

Merel: Op het kamp werden we de eerste dag verdeeld in 4 housegroups. Eén werkte rond een jongerenbijeenkomst van volgend jaar, anderen waren bezig met het jongerenactivisme van Amnesty. Dan had je nog de groep die werkte rond de actie in Parijs en de laatste verzorgde de documentatie van het kamp dmv een blog, krant, statistieken. Ik had gekozen voor het laatste. Op zich was het een fijne groep, maar mijn Engels is nu niet echt optimaal en dat was wel noodzakelijk. Engels spreken is geen probleem, maar schrijven is een andere zaak. Het was gewoon een verkeerde keuze van mij.

Met welke sectie kwam je goed overeen?
Leandra: De Griekse jongens, de Ierse meisjes, de Nederlandse meisjes, de Turkse meisjes, de jongen van Tsjechië ...

Katrien: Ik kwam eigenlijk met iedereen goed overeen. Maar het meest heb ik opgetrokken met de Griekse, de Ierse, de Tjechische, de Turkse en de Nederlandse sectie. Maar de hele groep hing wel hecht aan elkaar.

Merel: Van de tweede dag hadden we al een goede band met de Griekse sectie. Zij waren met 3 jongens en 2 meisjes. De sectie van de Tsjechische Republiek was vertegenwoordigd door 2 jongens, waarvan we met eentje heel goed konden opschieten. En dan had je nog de Ierse meisjes waar we het goed mee konden vinden. Op het kamp waren wij één van de jongsten. De gemiddelde leeftijd van 20jaar. Maar dat verschil in leeftijd viel echt niet op. Als men naar onze leeftijd (17) vroeg, schrokken ze allemaal. Dat was soms wel een grappig zicht.

Wat ga je nooit vergeten?
Leandra: De verbondenheid die je voelde van het moment dat je aankwam in het kamp. Het enthousiasme, de sfeer, de creativiteit.

Katrien: De straatactie, de geweldige sfeer, de toffe mensen, de interessante workshops... alles eigenlijk.

Merel: De laatste avond. De sfeer zat er goed in, niemand wilde naar huis, iedereen wilde plezier maken. Die avond was echt eentje om nooit te vergeten!

Wat vond je van de actie in hartje Parijs?
Leandra: Ik vond het super om de reacties van de mensen te zien tijdens de 'flashmob', de positieve reacties achteraf en natuurlijk is het ook geweldig om de artikeltjes van de pers te lezen op het internet.

Katrien: Geweldig! We hebben met onze groep ons echt moeten haasten om alles op tijd af te krijgen: het toneelstukje, het spandoek van 15 meter lang. Maar wat een pret dat we daar niet aan beleefd hebben ... en toen de actie op de Pont des Arts super verlopen was, was de ontlading echt wel groot. Onvergetelijk!

Merel: het was super! De sfeer zat er zoals altijd goed in, iedereen was opgewonden over het hele gebeuren en we hadden er zin in! Alles in goed verlopen en de kranten zullen het geweten hebben.

Heb je inspiratie opgedaan voor je schoolgroep/studentenkern?
Leandra: Een koffer vol inspiratie! Ik kan niet wachten om er terug in te vliegen...

Katrien: Zeker en vast! We hebben al plannen voor een benefietconcert, discussieavonden... We bruisen nu van de ideeën!

Merel: Zeker! We hopen volgend jaar op onze school een benefietconcert te organiseren met alles er op en er aan: petities, fairtrade producten en natuurlijk goede muziek. Ook de workshops hebben ons nieuwe ideeën bijgebracht, zo gaan we ons nog meer actiever inzetten voor Amnesty International!

Kan je het Amnesty kamp aanraden aan andere jongeren?
Leandra: Zeker en vast! Grijp die kans om nieuwe contacten te leggen, inspiratie om te doen, te leren en nog zo veel meer. Op dit kamp doe je dingen die je onmogelijk kan leren via e-mail, internet, uit de boeken etc, maar die je gewoon moet ervaren.

Katrien: Ik zou zeggen: zeker doen! Een ervaring om nooit te vergeten...

Merel: Ik kan het iedereen aanraden! Dit kamp was een buitenkans, een 'once in a lifetime-week'. Ik heb enorm veel bijgeleerd op alle vlakken: cultuur, politiek, mijn Engels en natuurlijk Amnesty. Wanneer ik thuis was en iemand vroeg me hoe het kamp was geweest, kon ik bijna niet antwoorden. Ik vond er gewoon geen woorden om het te beschrijven!

Omschrijf het kamp met vijf woorden
Leandra: Inspirerend motiverend internationaal onvergetelijk en tot slot, misschien het lijflied van het kamp...'Imagine' (John Lennon)

Katrien: Fantastische, onvergetelijke, internationale, onbeschrijfelijke ervaring!

Merel: Leerrijk, cultuur, 1 amnesty, plezier, GE-WEL-DIG