“Ik wil mijn eigen toekomst in handen kunnen nemen”

Wanneer Soraya, 24, haar ogen sluit, ziet ze de beelden nog voor zich alsof het gisteren was.

Het ijskoude water. Het kleine, wiebelende bootje. Haar zoontje aan het overgeven, amper in staat om te bewegen tussen de andere mensen die die avond hun leven waagden.

“Ik ben trots dat ik erin geslaagd ben die zee over te steken, omdat ik een betere toekomst wilde voor mijn kinderen”, vertelt Soraya.

Haar herinneringen zijn net als die van duizenden andere vrouwen en meisjes, op de vlucht voor vervolging en geweld, die de extreem moeilijke tocht naar Griekenland wagen.

Geconfronteerd met afgesloten grenzen en geen enkele manier om legaal te reizen, zien ze zich genoodzaakt om een reis te ondernemen vol gevaren, in de hoop dat ze in Europa veiligheid vinden. Voor velen vallen hun dromen in duigen wanneer ze Griekenland bereiken.

Ze komen vast te zitten in overbevolkte kampen, met steun van de EU. De levensomstandigheden zijn er erbarmelijk, en vrouwen en meisjes worden er blootgesteld aan allerlei gevaren, waaronder seksuele intimidatie en geweld. Ze moeten er zien te overleven in een dysfunctioneel opvangsysteem: duizenden mensen worden vastgehouden in extreem overbevolkte kampen die nooit bedoeld waren om zo veel mensen voor zo’n lange tijd te huisvesten. Er is een schrijnend gebrek aan sanitaire voorzieningen en medische zorgen.

Daar komt nog eens bij dat het voor vrouwen erg moeilijk is om toegang te krijgen tot essentiële voorzieningen, zoals seksuele en reproductieve gezondheidszorg of juridisch advies. Ze weten dikwijls niet waar ze terecht kunnen, of kunnen geen beroep doen op vrouwelijke tolken.

“Als vrouw moeten we vechten voor onze rechten.”

Soraya uit Afghanistan

Soraya staat niet alleen met haar eis om gehoord te worden. Veel van de vrouwen die met Amnesty International spraken in Griekenland deelden dezelfde ervaringen en bezorgdheden.

Dit is een overzicht van hun verhalen en ervaringen – van de gevaarlijke oversteek, over de zware tijd op de Griekse eilanden, tot de moeilijkheden waarmee ze geconfronteerd worden wanneer ze proberen om hun leven terug op te bouwen op het Griekse vasteland.

Dit zijn niet enkel verhalen over tegenspoed, maar ook over de levensveranderende initiatieven die ontstaan in Griekenland, zoals vrouwvriendelijke ruimtes georganiseerd door de gemeenschap.

Amnesty International wil alle vrouwen bedanken die zo moedig waren om hun persoonlijk verhaal te delen, en alle mensen en organisaties die hen levensnoodzakelijke steun bieden.

We hopen dat machthebbers zullen luisteren naar de stemmen van deze vrouwen, en zullen handelen naar hun woorden.

Deel de verhalen van vrouwen op de vlucht in Griekenland, zorg er mee voor dat hun stem gehoord wordt!

Tweet nu

Verhalen van hoop en kracht

Sinds maart 2017 heeft Amnesty International gepraat met meer dan 100 vrouwen en meisjes die hun thuisland ontvlucht zijn, en nu in Griekenland wonen, in kampen op de eilanden of op het vasteland.

Los van hun nationaliteit, persoonlijk verhaal en ambities, hadden ze allen één ding gemeenschappelijk: ze hadden cruciale dingen te vertellen over hun rechten, hun veiligheid, welzijn en uitdagingen voor de toekomst. Ze hadden ook duidelijke eisen voor verandering.

Scroll naar beneden om verder te lezen

De gevaarlijke tocht naar Europa

Aangezien Europese overheden weigeren om veilige en legale alternatieven te voorzien voor de gevaarlijke tochten over land of over de Egeïsche Zee, lopen vrouwen en meisjes onderweg een groter risico om het slachtoffer te worden van geweld, met inbegrip van seksueel geweld en mensenhandel.

Tussen januari en juli 2018 bedroeg het aandeel vrouwen die op de Griekse eilanden aankwamen 24 procent. De meesten van hen kwamen uit Syrië, Irak of Afghanistan (Bron: VN Vluchtelingenagentschap).

“We hadden geen keuze. Ofwel blijf je ergens achter met criminelen [mensensmokkelaars] die met je doen wat ze willen. Of je kruipt in dat bootje, ondanks alle gevaren.”

Bahar*, uit Afghanistan, beschrijft de reis van Turkije naar Griekenland met haar drie kinderen

Alle geïnterviewde vrouwen vertelden dat ze geen andere keuze hadden dan beroep te doen op mensensmokkelaars. Ze omschrijven hoe ze dagenlang moesten wachten in geheime schuilplaatsen in Turkse kuststeden vooraleer ze naar de kust gebracht werden. Sommige vrouwen vertelden dat ze, als het weer te slecht was om uit te varen, verschillende nachten in de open lucht moesten wachten nabij de kust.

“We bleven 20 dagen wachten. Het was er koud en nat. Er was niet voldoende water en voedsel. We kenden niemand van de andere mensen in onze groep. Ze waren allemaal lief tegen ons, maar de mensensmokkelaars niet… Ze duwden mijn moeder weg toen ze smeekte om terug te gaan naar Bodrum. Ik was zo bang dat ik helemaal niet sliep. Als ik naar het toilet moest ging mijn broer met me mee. Maar één keer kwamen de mensensmokkelaars achter ons aan, en renden we snel terug naar de groep. Nadien heb ik zo lang niet geplast dat ik ziek werd.”

Yara*, 22, uit Syria, reisde van Turkije naar Griekenland met haar moeder en haar 17 jaar oude broer

Vrouwen op de vlucht moeten dikwijls naar afgelegen plaatsen reizen met onbekende mannen. Daardoor voelen ze zich erg ongemakkelijk en onveilig, zeker als ze alleen reizen. Vrouwen lopen in die omstandigheden een bijzonder groot risico om het slachtoffer te worden van fysiek, verbaal en seksueel geweld door smokkelaars. Een vrouw vertelde hoe een smokkelaar haar gevraagd had om haar tienerdochter bij hem achter te laten:

“Ze hebben me veel lastig gevallen. Één van de smokkelaars was erg opdringerig. Hij zei me: “Ik kan je op een vliegtuig naar Duitsland zetten, maar geef me je dochter”. Natuurlijk bleef ik nee zeggen, maar ik ben nog steeds bang van hen.”

Vrouwen vertelden ook hoe ze soms werden lastig gevallen door politie, gendarmerie en andere mannen in Turkije, en zelfs door hun eigen familieleden of andere mannen die met hen mee reisden. Een vrouw uit Iran vertelde dat haar man haar verplichtte om seks te hebben met mensensmokkelaars toen ze geen geld meer hadden om hun reis verder te zetten.

"Toen de Europese overheden de deuren sloten voor vluchtelingen werden we nog meer blootgesteld aan de misbruiken van de smokkelaars."

Fatima*, een 27 jaar oude Afghaanse vrouw die naar Griekenland gereisd is met haar twee jongere zussen

Vast in overbevolkte kampen op de Griekse eilanden

Wanneer vrouwen en meisjes aankomen op één van de Griekse eilanden in de Egeïsche Zee, worden ze geconfronteerd met de verschrikkelijke gevolgen van een recente overeenkomst tussen de Europese regeringen en Turkije, de zogeheten 'EU-Turkijedeal'.

Sinds 20 maart 2016 worden asielzoekers die aankomen op de Griekse eilanden niet meer toegelaten tot het Griekse vasteland, omdat ze terug moeten naar Turkije.

Maar er worden helemaal niet zo veel mensen teruggestuurd naar Turkije als voorzien. Wekelijks bereiken honderden mensen de Griekse kusten, zodat nu duizenden mensen maandenlang in onmenselijke omstandigheden vast zitten op de Griekse eilanden.

De meesten van hen verblijven in door de EU-gesteunde kampen op de eilanden Lesbos, Chios, Samos, Kos en Leros. De overbevolking op deze kampen heeft intussen een crisispunt bereikt. Er verblijven meer dan 16.600 kampen in vijf kampen met een capaciteit van 6.400.

Gebrek aan hygiënische en sanitaire voorzieningen, onvoldoende drinkwater, open riolen en ratten- en muizenplagen tekenen het leven in deze kampen.

“Twee maanden lang sliepen we in een klein tentje vlakbij het toilet... Er was geen elektriciteit en het was er erg koud. Wanneer het regende lekte de tent. Nu wonen we in een container met een andere familie van vier. Het is nog steeds moeilijk. Mijn moeder heeft last van ernstige rugpijn. Ze kan niet doorheen het kamp omhoog klimmen om een dokter te zien.”

Saman*, 19, uit Afghanistan

Verschillende zwangere vrouwen vertelden aan Amnesty International hoe ze op de grond moisten slapen en erg weinig, of geen toegang hadden tot medische zorg.

“Alles is hier vuil. Het is onmogelijk om schoon te blijven. Wanneer we ongesteld zijn is het erg moeilijk.”

Adèle* uit de Democratische Republiek Congo (DRC)

Van kamp naar kamp: het leven op het Griekse vasteland

Maar ook voor zij die het Griekse vasteland bereiken is het leven niet gemakkelijk. Ook op het vasteland zijn de opvangomstandigheden erbarmelijk.

“Iedereen wordt hier gek.”

Darya* uit Afghanistan, geïnterviewd in één van de drie – intussen gesloten – kampen van Elliniko, Athene

Het gebrek aan faciliteiten en de erbarmelijke omstandigheden in kampen wegen bijzonder zwaar op vrouwen. Zij nemen immers dikwijls de zorg voor kinderen andere familieleden op zich. Het lange verblijf in de kampen heeft een ernstige psychologische impact. Vrouwen vertelden over angsten, nachtmerries, slapeloosheid en depressie – symptomen die allemaal bevestigd worden door de humanitaire organisaties die actief zijn in de kampen.

Er verblijven momenteel (September 2018) ongeveer 45.500 vluchtelingen en migranten in tijdelijke opvangstructuren op het vasteland. Deze foto is genomen buiten de Elliniko kampen aan de rand van Athene. De kampen zijn uiteindelijk gesloten in juni 2017, na herhaaldelijke eisen van de mensen die er moesten verblijven, en van nationale en internationale organisaties. © Lene Christensen/Amnesty International

Vele vrouwen die in de kampen wonen vertellen dat ze zich in de steek gelaten voelden. In juli 2018 ontmoette Amnesty International een groep zichtbaar gestresseerde Yezidivrouwen uit Irak in het Skaramagas kamp, in de buurt van Athene. Één van hen vertelde:

“We voelen ons totaal vergeten. Sommigen verblijven al twee jaar in dit kamp, en er verandert niets. We weten niet wat er met ons zal gebeuren. We kunnen hier niets doen, en onze kinderen worden gek. En na al die tijd kan ik nog steeds amper over mijn problemen communiceren, omdat niemand hier onze taal spreekt.”

Eind juli 2018 verbleven meer dan 16.400 in de 26 tijdelijke kampen op het vasteland. De meeste kampen zijn ontstaan als respons op de humanitaire crisis die ontstond toen Europese landen op de Balkanroute hun grenzen sloten in maart 2016.

Bij gebrek aan geschikte huisvesting hebben zelfs zwangere vrouwen en vrouwen met jonge babies geen andere keuze dan in deze kampen te wonen.

“Het is erg moeilijk nu. Ze geven ons niets, zelfs geen dekens voor op de vloer. Alles wat we hebben, hebben we verzameld op straat. Ik moet voor mijn 1 maand oude baby zorgen, en voor mijn drie andere kinderen. Ik heb een betere plek nodig.”

Alma*, uit Syria, woont in het Skaramagas kamp buiten Athene met haar vier kleine kinderen en de rest van haar familie

Het ziet er niet naar uit dat de situatie snel zal verbeteren. De Griekse regering heeft hiervoor niet voldoende personeel aangenomen, en humanitaire organisaties beginnen weg te trekken uit Griekenland, deels door een gebrek aan financiering. Er wordt gevreesd dat toegang tot essentiële gezondheidszorg, met inbegrip van seksuele en reproductieve gezondheidszorg, en juridische bijstand in de kampen, nog verder zal afnemen.

In de ergste gevallen hebben vrouwen, ook zwangere vrouwen of vrouwen met kleine kinderen, samen met de rest van hun familie dagenlang dakloos doorgebracht buiten de kampen, omdat ze nergens onderdak vonden.

Luister naar onze podcast: met Amnesty op onderzoeksmissie in Griekenland

Gebrek aan vrouwelijke tolken

Vrouwen moeten de kans krijgen om hun rechten op te eisen en hun noden kenbaar te maken, en ze moeten daartoe de nodige ondersteuning krijgen. Slechts weinig vrouwen zijn daartoe in staat zonder toegang tot informatie en hulp van vrouwelijke tolken.

Vrouwen hebben vooral nood aan vrouwelijke tolken en interviewers tijdens asielinterviews en bij het onderzoek naar hun '"kwetsbaarheid".

“Tijdens het tweede interview moest ik vertellen over mijn mishandeling in Iran, en over mijn seksuele aanranding in Griekenland. De mannelijke tolk nam me niet ernstig. Hij lachte me uit.”

Azadeh* is a survivor of sexual violence

Azadeh vertelde aan Amnesty dat ze zich na haar interview erg gedesoriënteerd en gespannen voelde. Ze vond zelfs de weg naar haar appartement niet meer terug. Na deze ervaring heeft ze herhaaldelijk gevraagd om een vrouwelijke tolk. Één ding was duidelijk: aan die man zou ze haar verhaal niet meer vertellen.

"Uiteindelijk werd er naar mij geluisterd. Maar ik heb voet bij stuk moeten houden. Andere vrouwen doen dat misschien niet, en hun verhalen worden niet gehoord. "

Azadeh

Het gebrek aan vrouwelijke tolken in kampen, ziekenhuizen en opvangplaatsen vormt een belangrijke hindernis in de toegang tot noodzakelijke diensten. “Ik voel me niet comfortable wanneer ik over mijn problemen moet praten met mannelijke dokters of tolken”, vertelde een Syrische vrouw over haar doktersafspraken. “Dus nu ga ik niet meer naar de dokter.”

Vrouwen als beslissingsnemers

Veel vrouwen zijn de belangrijkste zorgverlener in hun familie. Zonder toegang tot kinderopvang kunnen de meesten niet deelnemen aan meetings of opleidingssessies. Zo’n diensten zijn nochtans noodzakelijk voor hun integratie.

Om te komen tot beslissingen die de rechten van vrouwen respecteren, moeten die vrouwen geraadpleegd en betrokken worden, en de kans krijgen om hun noden te kennen te geven aan de relevante autoriteiten.

Jammer genoeg worden de vrouwen zelden geraadpleegd. Bijgevolg ontbreekt dikwijls cruciale informatie wanneer beslissingen over hun leven genomen worden, en krijgen vrouwen en meisjes niet de hulp en begeleiding die ze zo hard nodig hebben.

“Eenvoudige dingen, zoals een vriendelijke begroeting, iemand die je in de ogen kijkt en je terug als een mens behandelt.”

Mary*, uit Gabon, over het belang van de vrouwenhuizen

Vrouwenhuizen, op de eilanden op het vasteland, bieden steun en diensten aan vrouwen op de vlucht. Ze veranderen levens. Deze huizen zijn dikwijls opgericht door vrouwen en plaatselijke organisaties. Ze respecteren het vermogen van vrouwen om hun eigen leven in handen te nemen, en organiseren activiteiten die dat vermogen verder versterken.

De vrouwen die met Amnesty spraken wilden nieuwe vaardigheden leren, onafhankelijk leven, bijdragen en deelnemen aan de maatschappij.

“Ik wil onafhankelijk zijn. Ik heb twee kinderen, ik moet aan hen denken.”

Amara* woont in een flat in Athene

Deze huizen bieden diensten aan die vrouwen kunnen helpen om hun leven terug op te bouwen: psychologische en juridische ondersteuning, taallessen en andere opleidingen. Ze bieden ook cruciale informatie aan over seksuele en reproductieven gezondheid. Zo’n huizen kunnen vrouwen beschermen tegen het isolement van de kampen of van hun appartementjes.

Deel uitmaken van een netwerk van sterke vrouwen maakte het verschil voor Firooza (33)

Firooza kwam met haar man en vier kinderen aan op het Griekse eiland Chios. Ze bereikten het eiland via Turkije, na te zijn gevlucht uit Afghanistan. Na een maand op het eiland verstopte ze zich in een hotel, om te ontsnappen aan de mishandelingen van haar man. Ze was doodsbang, en durfde met niemand te praten. Toen kwam een vrouw van het Athena Centrum voor vrouwen haar opzoeken.

“Ze vertelde me dat ik beter verdiende dan dit. Ze kwam me oppikken aan het hotel.”

In het Athena Centrum, dat gerund wordt door de organisatie Action for Women, voelde ze zich comfortabel en veilig genoeg om Engelse les te nemen. Nu heeft Firooza het hoederecht over haar kinderen. Toen Amnesty haar bezocht, deelde ze een flat in Athene met een andere single moeder. Het is haar doel om volledig zelfstandig voor zichzelf aan haar kinderen te kunnen instaan.

“Ik ben veranderd. Ik ben niet meer bang.”

Firooza from Afghanistan

Sinds de oprichting in juli 2016 heeft het Athena Centrum psychologische, juridische en medische steun geboden aan meer dan 900 vrouwen op de vlucht. De oprichtster, Gabrielle Tay, vertelde aan Amnesty International:

“Deze vrouwen hebben zichzelf nooit als slachtoffers gezien. En terecht: ze zijn overlevers. Ze hebben enkel de middelen nodig, en een stabiele omgeving. Dat is voldoende om hen in staat te stellen om hun leven herop te bouwen en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.”

Het Melissa Netwerk in Athene, juli 2018. Oprichtster Nadina Christopoulou creëert een veilige en geborgen sfeer. © Lene Christensen/Amnesty International

Het Melissa Netwerk in centrum Athene is een dagcentrum, opgericht door Griekse en niet-Griekse vrouwen die een veilige haven wilden bieden aan vrouwen die proberen om een nieuw leven te beginnen in een nieuw land. Het wordt gerund door een netwerk van migrantenvrouwen en asielzoeksters, en biedt workshops en andere opleidingen aan vrouwen op de vlucht. Het hoofddoel is om vrouwen de kracht te geven om hun eigen leven terug in handen te nemen.

“Ik kwam naar Melissa om de taal te leren. Voor mij is het een plaats van geluk.”

Zahra*, met haar familie gevlucht uit Irak

Het Bashira centrum op Lesbos organiseerd juridische, psychologische, sociale en gezondheidsdiensten aan vrouwen op de vlucht die op Lesbos leven. ©Yara Boff Tonella/Amnesty International

In het Bashira vrouwencentrum op Lesbos kunnen vrouwen ontspannen, een douche nemen, vriendinnen leren kennen en deelnemen aan taal- en handwerklessen. Het is een plaats waar vrouwen samen kunnen komen, hun waardigheid en de controle over hun leven terug in handen kunnen nemen, elkaar de kracht geven om de volgende stap te nemen, en even op adem kunnen komen. Sonia Andreu Barradas, de manager van het centrum, vertelt dat vrouwen zich in het begin dikwijls gereserveerd opstellen:

“Na een tijdje begrijpen ze dat ze hier veilig zijn, en bloeien ze open. Het wordt een plaats waar ze wenen, lachen en dansen.”

Europese regels trekken families uit elkaar

Voor de meesten is gezinshereniging de enige manier om veilig van Griekenland te reizen om bij de rest van hun familie te zijn. Gezinshereniging is echter aan strenge voorwaarden onderworpen. Asielzoekers kunnen enkel herenigd worden met de leden van het kerngezin: echtgenoten en kinderen. Niet-begeleide minderjarigen kunnen ook herenigd worden met andere familieleden in EU-lidstaten.

Vrouwen die alleen of met hun kinderen reizen vormen de grootste groep van mensen die wachten om herenigd te worden met familieleden in andere EU-lidstaten. Velen van hen zitten al meer dan een jaar vast in Griekenland.

Een Europese verantwoordelijkheid

Europese regeringen sluiten hun ogen voor het lijden van de duizenden mensen die de Griekse kusten bereiken op zoek naar veiligheid.

De meerderheid van hen zal in Griekenland blijven. De Europese asielregels – de Dublin-verordening – bepalen dat asielzoekers asiel moeten aanvragen in het eerste land waar ze de EU binnen komen. Op enkele uitzonderingen na is Griekenland dus verantwoordelijk om aan al deze mensen bijstand en bescherming te bieden.

Griekenland is juridisch verplicht om vrouwen en meisjes in het land bescherming te bieden, met inbegrip van veilige en waardige opvangomstandigheden, eerlijke toegang tot asiel en integratiekansen voor zij die mogen blijven. Griekenland moet deze verplichtingen invullen, en vrouwen en meisjes actief betrekken bij discussies en beslissingen die een impact hebben op hun rechten en op hun leven.

De verantwoordelijkheid ligt echter niet enkel bij de Griekse autoriteiten, maar ook bij de rest van Europa. De deal tussen de EU en Turkije, door Europese leiders aangenomen in maart 2016, en de Europese asielregels zijn de twee belangrijkste factoren die aan de basis liggen van de problemen van vluchtelingen die vrouwen op de vlucht in Griekenland.

In de eerste plaats omdat vele vrouwen en meisjes de EU-Turkijedeal omwille van de EU-Turkijedeal verplicht zijn om op de Griekse eilanden te verblijven in gevaarlijke kampen. Geen enkele verbetering van de levensomstandigheden, hoewel noodzakelijk, zal ooit voldoende zijn om de gevaren voor meisjes en vrouwen op de eilanden weg te nemen. Ten tweede omdat de Europese asielregels Griekenland verplichten om de grootste verantwoordelijkheid te dragen voor hulp en bescherming, terwijl vele andere Europese lidstaten hier hun voordeel uit halen en weigeren om het systeem aan te passen.

Europese leiders moeten een eerlijk aandeel van vluchtelingen opvangen. Ze moeten veilige en legale routes creëren en het Europese asielsysteem hervormen tot een eerlijk en menselijk systeem. Als ze dit niet doen, falen ze niet enkel ten aanzien van mensen op de vlucht die dringend nood hebben aan bescherming. Ze falen ook ten aanzien van de Europese burgers, die hun vertrouwen verliezen in hun overheden en in hun bekwaamheid om de mensenrechten, de fundamenten van de EU, te respecteren.

Tien eisen van vrouwen op de vlucht

Vrouwen op de vlucht in Griekenland zijn geconfronteerd met angst, onzekerheid en geweld. Deze vastberaden overlevers zijn vast van plan om hun levens terug op te bouwen.

Hun fundamentele rechten worden schonden. Machthebbers moeten nu naar hun verhalen luisteren, en naar hun woorden handelen.

Op basis van gesprekken met meer dan 100 vrouwen, heeft Amnesty International hun wensen en noden samengevat in 10 eisen aan de Griekse en Europese autoriteiten.

GEPASTE HUISVESTING.

Kampen horen uitzonderlijk en tijdelijk te zijn. Vrouwen die alleen reizen met hun kinderen, overlevers van geweld, zwangere vrouwen, nieuwe moeders en mensen die op de vlucht zijn voor vervolging omwille van hun genderidentiteit of seksuele oriëntatie, en andere kwetsbare groepen, moeten van bij hun aankomst een alternatief aangeboden krijgen. Hygiëne, sanitair en veiligheid moeten dringend verbeterd worden.

HOUD MENSEN NIET LANGER VAST OP DE EILANDEN.

De Griekse autoriteiten moeten, met de steun andere Europese regeringen en de Europese Commissie, een einde maken aan het beleid waarbij asielzoekers en migranten vastgehouden worden op de Griekse eilanden. Ze moeten onmiddellijk overgebracht worden naar gepaste accomodatie op het vasteland. Hierbij moet rekening gehouden worden met de specifieke risico’s voor meisjes en vrouwen. Kwetsbaarheidstests moeten verzekeren dat meisjes en vrouwen toegang krijgen tot de gespecialiseerde diensten die ze nodig hebben.

BESCHERM VROUWEN TEGEN GEWELD.

Er moet meer gespecialiseerd personeel voorzien worden in de kampen en stedelijke gebieden waar asielzoekers en migranten verblijven. En het personeel moet getraind zijn om geweld tegen vrouwen te herkennen en voorkomen. Vrouwen moeten informatie krijgen over, en toegang tot, opvanghuizen. De voorziene accomodatie moet hen de veiligheid en stabiliteit bieden die ze nodig hebben om hun levens terug op te bouwen. Er moet voldoende begeleiding, medische en juridische hulp beschikbaar zijn.

MEER VROUWELIJKE TOLKEN EN PERSONEEL.

Het aantal vrouwelijke tolken, medisch personeel, psychologische en sociale begeleiders in ophanghuizen, tijdelijke opvangcentra en in de asielprocedure moet omhoog.

TOEGANG TOT INFORMATIE.

Er moet voldoende informatie beschikbaar zijn over de toegang tot diensten, de asielprocedure en dringende bescherming. Dit alles moet beschikbaar zijn in een taal die mensen begrijpen.

VOLLEDIGE TOEGANG TOT DIENSTEN.

Er moet meer mentale gezondheidszorg beschikbaar zijn voor meisjes en vrouwen. Ook de capaciteit voor toegang tot seksuele en reproductieve gezondheidszorg in opvancentra en ziekenhuizen moet omhoog. Er moeten opleidingen en taallessen voorzien worden voor vrouwen en hun kinderen.

VEILIGE PLAATSEN VOOR VROUWEN MOETEN GESTEUND WORDEN.

Gemeenschapsinitiatieven die opgericht zijn door en met meisjes en vrouwen, om hen te ondersteunen en helpen integreren, moeten gepromoot en gefinancierd worden.

KANSEN OP WERK EN INTEGRATIE.

In de plannen van de overheid om vluchtelingen en migranten te integreren in de arbeidsmarkt moet rekening gehouden worden met de perspectieven van vrouwen, hun vaardigheden en talenten.

VERWELKOM VLUCHTELINGEN.

Europese leiders en instellingen moeten veilige en legale routes naar Europa openen. Enkel zo kunnen ze een alternatief bieden voor de gevaarlijke tochten die mensen op de vlucht moeten afleggen. Er moeten ook legale opties komen om van Griekenland door te reizen naar andere Europese landen. Gezinshereniging moet dringend uitgebreid worden, en er moet een eerlijker systeem uitgewerkt worden voor de opvang van vluchtelingen die de Europese kusten bereiken. Ten slotte mag niemand teruggestuurd worden naar een land waar ze gevaar lopen het slachtoffer te worden van mensenrechtenschendingen, met inbegrip van gendergebaseerd geweld.

VOLWAARDIGE PARTICIPATIE.

En bovenal: vrouwen en meisjes weten wat ze nodig hebben voor hun veiligheid en voor een betere toekomst. Ze moeten op een betekenisvolle manier betrokken worden bij raadplegingen, plannen en maatregelen die een impact hebben op hun rechten en hun toekomst.