FILMBESPREKING “SUFFRAGETTE” & VROUWENKIESRECHT
Vrijdag 4 maart. Welgeteld vier dagen voor de Internationale Vrouwendag organiseerde Soroptimist België een filmavond. Naar aanleiding van deze dag werd over heel het land eenzelfde film getoond: ‘Suffragette’.
De zaal in Antwerpen was goed gevuld maar laten we eerlijk zijn, de hoeveelheid mannen/vrouwen was niet echt gelijk verdeeld. Maar goed, iedereen die er was, voelde enige vorm van strijdlustigheid.
‘Suffragette’ betekent letterlijk een vrouw die strijdt voor de vrouwenrechten, met name voor het vrouwenkiesrecht en vertelt waar de film over gaat. Aan het begin van de 20ste eeuw streden talloze Britse vrouwen voor hun rechten. Deze “Suffragettes” waren geen hoogopgeleide vrouwen, maar nog jonge meisjes die hard moeten werken voor een zeer lage verloning. Maud – het hoofdpersonage – zet haar eigen leven , haar gezin en haar werk op het spel om te vechten voor de vrouwenrechten. De film eindigt tragisch wanneer één van de “Suffragettes” omkomt tijdens een protestactie. Maar dit betekende zeker niet het einde van de beweging. Want mede door de strijdvaardigheid en het doorzettingsvermogen van de Suffragettes kregen Britse vrouwen eindelijk in 1928 hetzelfde kiesrecht als mannen.
In België kregen vrouwen pas vanaf 1948 het recht om te stemmen, wat eigenlijk vrij laat is in vergelijking met andere Europese landen. Wat ik opvallend vond, was dat het algemeen vrouwenkiesrecht in Zwitserland pas in 1991 werd opgenomen in de wet. Dat is één jaar na Jemen en zo’n drie jaar na Swaziland. Minder dan een jaar geleden kregen vrouwen in het Islamitisch Koninkrijk Saoedi Arabië ook het recht om te stemmen en zich verkiesbaar te stellen. We leven in de 21ste eeuw en nog steeds worden wereldwijd vrouwen en mannen niet als gelijkwaardige burgers gezien.
Ook een land als Iran kent een nogal woelige geschiedenis als het om vrouwenkiesrecht gaat. In 1963 kregen vrouwen de toelating om te stemmen en mochten ze ook zichzelf verkiesbaar stellen in het parlement. Maar onder invloed van de revolutie in 1979 gaf Ayatollah Ruhollah Khomeini prioriteit aan Islamitische tradities en werden westerse invloeden volledig verbannen. Opnieuw werden vrouwen uit de politieke kringen verdreven. Nu, meer dan vijftig jaar later, wonnen de hervormingsgezinden niet alleen binnen het parlement maar hadden ze ook de meerderheid in de Raad van Experts. President Hassan Rouhani en zijn medestanders waren voor de uitbreiding van de individuele vrijheden en neigden meer naar het westen toe. Op dit moment zijn 20 zetels binnen het parlement bezet door vrouwen, het grootste aantal ooit. Het is schokkend dat in de 21ste eeuw vrouwen en mannen nog steeds niet overal als gelijkwaardige burgers worden aanzien. Er is dus nog veel werk aan de winkel. Maar stilaan gaat het de juiste richting uit.
