Een brief van Ali Aarrass uit de gevangenis
Vandaag is het vijf jaar geleden dat Spanje Ali Aarrass, een Belgische Marokkaan, uitleverde aan Marokko. Deze gedwongen terugkeer is in strijd met Spanjes internationale mensenrechtenverplichtingen.
“De dagen zijn eindeloos, maar zolang ik bewust blijf, win ik en blijf ik weerstand bieden.”
Toen Ali Aarrass aankwam in Marokko, werd hij naar eigen zeggen gedurende 12 dagen in eenzame opsluiting gezet en gefolterd, ergens in een geheim detentiecentrum in Témara, nabij Rabat. Nu zit hij een 12-jarige gevangenisstraf uit voor deelname en wapenlevering aan een criminele bende. Zijn “bekentenis” werd echter afgenomen onder foltering en zijn proces was oneerlijk. In september 2012 bezocht de speciale Rapporteur voor Foltering hem in de gevangenis. Hij stelde tekenen van foltering vast die consistent waren met zijn getuigenis.
In mei 2014 kondigden de Marokkaanse autoriteiten aan dat er een onderzoek zou komen naar de beschuldigingen van foltering van Ali Aarrass. Zijn advocaten lieten recent echter weten dat het onderzoek werd afgesloten. Ze zeiden dat ze niet weten of er getuigen werden ondervraagd of dat er bepaalde locaties zijn onderzocht. Het medisch rapport van het onderzoek van een jaar geleden moeten ze nog steeds ontvangen.
Strijd om gerechtigheid
Toch is Ali Aarrass vastbesloten om gerechtigheid te krijgen. Dit jaar ging hij 72 dagen in hongerstaking om de Marokkaanse autoriteiten op te roepen tot zijn vrijlating. Hij wilde zo ook aanklagen dat het Hof van Cassatie nog steeds geen beslissing had genomen, bijna drie jaar na zijn beroep tegen zijn veroordeling. In een ontroerende brief bedankt hij vandaag zijn supporters en iedereen die hem brieven stuurde. Zij blijven hem sterkte en hoop geven.
Amnesty International is niet in staat om alles wat Ali Aarrass in deze brief zegt, te verifiëren. De standpunten zijn van Ali Aarrass, maar Amnesty vindt dit een belangrijke persoonlijke verklaring die het verdient gepubliceerd te worden.
Ali’s brief
De dagen zijn eindeloos, maar ik probeer het vol te houden, voor mijn familie, voor mij. Ik zou ze zo graag terug zien. Mijn ouders, mijn vrouw, mijn dochter van wie ik zo hou. Ik mis ze zo hard.
Ik zit nog steeds alleen in deze cel omdat ik vastzit in een verstrengd regime. Dit wil zeggen dat ik voortdurend geïsoleerd ben. Nooit is er afleiding. Nochtans blijf ik hopen op het beste dat ik in deze gevangenis kan krijgen: een telefoontje met mijn familie, hun stem horen, horen dat het goed gaat met hen, samen met hen lachen. Dat is mijn zuurstof.
Daarnaast krijg ik massa’s brieven van overal ter wereld, dankzij Amnesty International. Die brieven zijn voor mij een hart onder de riem. Ze geven mij energie!
De dagen zijn eindeloos, maar zolang ik bewust blijf, win ik en blijf ik weerstand bieden. Tegen de bedreigingen, de vernederingen, de beledigingen en zelfs de mishandelingen.
Het moeilijkste zijn de nachten.
Vorige nacht, zoals zoveel nachten, werd ik badend in het zweet wakker na een nachtmerrie. Het was drie uur ’s morgens. Ik schiet wel vaker wakker door angsten en zorgen. Dan moet ik even rechtstaan in mijn cel en wat heen en weer stappen. Wandelen doet pijn, maar ik dwing mezelf. Ik heb nog overal verwondingen door foltering en mishandeling. Dit blijft maar duren. Overdag kan ik mijn angsten onderdrukken, maar in mijn slaap neemt het onderbewustzijn over en daar kan ik niets tegen aanvangen.
Ik doe er lang over om de slaap weer te vatten, vaak tevergeefs. Om goed te slapen, moet je je namelijk veilig voelen. Als ik dan toch wakker ben, doe ik ook mijn ochtendgebed. In deze stilte, verstoord door mijn tranen, bezin ik me en smeek ik God om te waken over mijn familie, mijn kennissen en alle onderdrukten in de wereld. Ik behoud het einde van mijn gebed om Hem te smeken om te zorgen voor gerechtigheid en vrijheid. Ik dank Hem voor het recht op leven dat Hij me heeft gegeven en voor de zegeningen die Hij me schonk, hoe dan ook….
Het is nog donker als ik klaar ben met bidden. Uiteindelijk val ik in slaap, maar de rinkelende sleutels in de sloten en de stemmen van de bewakers maken me weer wakker. Ik moet me klaarmaken voor het ontbijt.
Zo zien mijn nachten er al lange tijd uit.
Ze kunnen wel zeggen dat de steun van buitenaf nergens toe leidt, maar ik ben ervan overtuigd dat dat niet klopt. Zelfs als ik niet zou vrijkomen voor het einde van deze oneerlijke straf, kan ik u garanderen dat het werk van de mensenrechtenverdedigers voor ons het hoogste goed is!
En als ik één boodschap de wereld moet insturen, is het deze:
Jullie die genieten van een totale vrijheid, jullie hebben geen idee van wat het zou zijn om die vrijheid te verliezen. Jullie die dit misschien liever negeren, jullie die denken dat dit enkel gebeurt voor mensen die het verdienen. Denk nog eens goed na, ik ben een onschuldige man en toch zit ik hier. Neem enkele minuten om mensenrechtenverdedigers en hun werk aan te moedigen en te ondersteunen. Dit werk laat mensen zoals ik toe om de moed erin te houden. Om zich nooit alleen te voelen. Wanneer we niet alleen zijn, kunnen we weerstand bieden en het onbegrijpelijke aanklagen, vooral voor zij die ons deze onmenselijke omstandigheden aandoen.
Sommige dingen vergeet je niet. De mensen die mij steunen, zal ik nooit vergeten.
Ali Aarrass
Gevangenis van Salé II
Marokko