45 jaar geleden, de eerste spoedactie van amnesty international!

Brieven kunnen levens redden, dat weten Amnesty's spoedactivisten maar al te goed.

Het spoedactienetwerk van Amnesty International is uitgegroeid tot een wereldwijde, goed geoliede machine. Het lijkt of het nooit anders is geweest. Maar ook dit netwerk begon ooit met het schrijven van een eerste brief. Die brief werd 45 jaar geleden de wereld ingestuurd. We blikken even terug.

Brazilië, Sao Paulo, februari 1973: veiligheidsdiensten vallen het huis van professor Luiz Rossi binnen en nemen hem mee. In die tijd werden heel wat mensen om politieke redenen gearresteerd; ze werden tot de dood gefolterd of "verdwenen". Luiz vreest dan ook dat zijn tijd gekomen is.

De veiligheidsdiensten keren terug naar het huis, omsingelen het en nagelen de deur vast. In het huis bevinden zich Maria, de vrouw van Luiz, en hun drie jonge kinderen. Via een klein raampje aan de achterzijde van het huis, kan Maria een briefje doorspelen aan haar buur om te vertellen wat er gaande is. Dat briefje geraakt via een priester uiteindelijk tot bij de bisschop. Die stuurt het op naar een kleine organisatie in Engeland, met de naam Amnesty International.

In die periode volgt Amnesty International van nabij de ontwikkelingen in Brazilië. De werkwijze van Amnesty lijkt geen antwoord te kunnen bieden op de verschrikkelijke verhalen uit Brazilië en de AI-werknemers brainstormen over een actiemethode. Er was nood aan een snelle actie voor mensen in gevaar. De term ‘Urgent Action’ valt en blijft plakken. Het oog valt op het briefje van de bisschop. Amnesty contacteert iedereen in haar bestand met de vraag om onmiddellijk actie te voeren voor Luiz. De eerste spoedactie is geboren.

Twee weken later wordt Maria ontboden bij de politie. Die toont haar honderden brieven en vertelt haar dat haar man blijkbaar een heel belangrijk man moet zijn. Luiz werd gefolterd, maar door de brieven en de belangstelling werd hij gespaard van verder leed.

"Zodra de autoriteiten beseffen dat de buitenwereld weet wat er gaande is, hebben zij geen vrij spel meer"

Maria en Luiz zijn ervan overtuigd dat de interventie van Amnesty het leven van Luiz heeft gered. "Zodra de autoriteiten beseffen dat de buitenwereld weet wat er gaande is, hebben zij geen vrij spel meer", aldus Luiz. "Toen ik wist dat mijn zaak bekend was, besefte ik dat ze me niet meer konden doden. Mijn situatie verbeterde enorm".

Maria stichtte in Brazilië een Amnesty-groep. Ook Luiz blijft actief. "Ik ben een voorbeeld van jullie succes en een symbool van het belang van jullie mensenrechtenwerk. Ik schrijf nog steeds voor elke spoedactie die ik krijg toegestuurd, hoe zou ik dat kunnen weigeren?"