De grootste angst

Het is de schrikwekkende gedachte dat op termijn niemand nog zal geven om wat er met hen gebeurt. De sluipende angst dat ze zullen wegkwijnen in gevangenschap, terwijl de wereld vergeet dat ze ooit bestaan hebben.

Ook Taner Kılıç, voormalig voorzitter van Amnesty Turkije, speelden die gedachten ook al parten. Vandaag, op 6 juni, is het exact een jaar dat de mensenrechtenadvocaat in de cel zit. Hij deed nochtans niets verkeerd.

Het voorbije jaar putte Taner kracht uit de steun van mensen van overal ter wereld: “Een gevangen man kan al snel toegeven aan de illusie dat zijn naasten hem vergeten zijn, maar in mijn geval was het eerder omgekeerd.”

Mijn familie en vrienden kennen mijn situatie natuurlijk, maar dankzij Amnesty International weet nu ook de wereld wie ik ben en wat er met me gebeurt. ”

Taners woorden nemen ons mee terug in de tijd naar het ontstaan van de beweging die Amnesty International is. Bijna 60 jaar geleden, op 28 mei 1961, publiceerde de Britse krant The Observer het artikel “The forgotten prisoners” (de vergeten gevangenen).

Het artikel werd geschreven door Peter Benenson, een advocaat met een heel eenvoudig idee: wat als voldoende mensen onrecht persoonlijk nemen en brieven schrijven naar overheden die mensen op onrechtvaardige of gruwelijke wijze behandelen? Dan kunnen we samen zorgen voor positieve verandering.

Zo richtte Benenson Amnesty International op. Hij bedacht ook de term “gewetengevangene”, voor mensen die gevangengenomen zijn omwille van wat ze denken of geloven.

Jammer genoeg is onze college en vriend Taner slechts een van de vele gewetensgevangenen uit de Turkse geschiedenis. Al decennialang voeren Amnesty-activisten campagne voor mensen die er onrechtvaardig vastzitten in het land.

In 1964 stuurde de voormalige Turkse president Bayar een brief uit de gevangenis om Amnesty te bedanken voor de campagne die om zijn vrijlating vroeg.

In 1971 schreef Professor Mümtaz Soysal de volgende zinnen vanuit zijn Turkse cel. Hij wist dat Amnesty-activisten van over heel de wereld om zijn vrijheid vroegen:

“Weldra, valt de nacht en zullen ze de celdeuren sluiten.

Ik voel me niet alleen.

Ik ben de hele mensheid en de hele mensheid is bij me."

Sinds de mislukte coup in juli 2016 gebruikt de overheid de aanhoudende noodtoestand als excuus om het middenveld te ontbinden. Mensenrechtenverdedigers, journalisten, vakbondsleden, advocaten en andere middenveldactoren leven in een klimaat van angst. Niet wetend of ze de volgende in rij zijn op wie zijn deur voor dag en dauw geklopt zal worden voor een tweet, een artikel, een speech of gewoon omdat ze hun werk doen. Voor elk van hen is een dag langer in de cel een extra dag van onrecht.

Wij als Amnesty International zullen nooit opgeven. We gaan onvermoeid door om hun vrijlating te eisen. We zullen blijven praten over Turkije en blijven de moedige mensen steunen die mensenrechten op het terrein verdedigen.

En we blijven ook de dagen tellen tot Taner door de gevangenispoort naar buiten wandelt en eindelijk vrij is en zijn vrouw en dochter in de armen kan sluiten.

Tot dat moment er is, kan je Taner laten weten dat hij er niet alleen voor staat door hem een solidariteitsboodschap te sturen. Taner gaf zelf aan dat dat een verschil maakt: “Jullie brieven en steun geven me kracht.”

Samen maken we hem, en andere Turkse mensenrechtenverdedigers die onterecht vastzitten, duidelijk dat ze nooit vergeten gevangenen zullen worden.

Schrijf een kaart of brief naar Taner

Toen Idil Eser, Directeur van Amnesty Turkije, eind april langskwam op onze Algemene Vergadering vertelde ze dat Taner wel degelijk post krijgt in de gevangenis. Een kaartje schrijven kan in het Engels en het Turks. Idil gaf als tip om niet over gevoelige dingen te schrijven, want de Turske autoriteiten lezen mee.

Stuur een kaartje of solidariteitsboodschap en laat Taner weten dat we hem niet vergeten zijn!

Stuur je kaart of brief naar dit adres:

Taner Kılıç

Aliağa Ceza İnfaz Kurumu

T1 A22 Koğuşu

Şakran – İzmir

Turkey

teken de petitie voor taner