Australisch vluchtelingenbeleid - Steeds meer pogingen tot zelfdoding op eiland Manus
Steeds meer asielzoekers en vluchtelingen die voor onbepaalde tijd vastgehouden worden op het eiland Manus in Papoea-Nieuw-Guinea verminken zichzelf of ondernemen pogingen tot zelfdoding. Dat zeggen Amnesty International en de Australische Vluchtelingenraad (Refugee Council of Australia).
In een nieuw rapport Until when? The forgotten men on Manus Island schetsen de organisaties hoe zwaar de vluchtelingen en asielzoekers op Manus getraumatiseerd zijn. De impact van recente besparingen door Australië in de gezondheidszorg en de medische hulpverlening is immens. De vluchtelingen en asielzoekers leven ook voortdurend in angst dat ze aangevallen kunnen worden.
“Het gebrek aan gezondheidszorg en veiligheid op het eiland Manus toont aan dat het Australische offshore-asielsysteem mislukt is. Drie mensen, tot wanhoop gedreven door het jarenlange verblijf in een openluchtgevangenis, hebben al zelfmoord gepleegd. Minstens vijf anderen hebben in de voorbije twee maanden geprobeerd een einde aan hun leven te maken. Eén van hen had scheermesjes en nagelknippers ingeslikt”, zegt Claire Mallinson, directeur van Amnesty International Australië.
“De Australische regering haalt kinderen weg uit offshore-detentiecentra in Nauru, maar de situatie van de mannen op Manus is even acuut. Australië moet dringend samenwerken met PNG en andere landen in de regio om een duurzame oplossingen te vinden voor deze crisis. Onder meer door vluchtelingen niet langer offshore op te vangen en hun vestiging in derde landen te versnellen.”
Maanden wachten
Het voorbije jaar heeft de Australische regering het aantal gezondheidswerkers die ze naar Papoea-Nieuw-Guinea (PNG) stuurt om er in te staan voor de psychische hulpverlening aan vluchtelingen en asielzoekers gehalveerd. De regering heeft ook de begeleiding van folter- en traumaslachtoffers opgedoekt.
Het nieuwe rapport beschrijft hoe extreem moeilijk het voor vluchtelingen is om in PNG toegang te krijgen tot gezondheidszorg. De meer dan 600 vluchtelingen en asielzoekers op Manus kunnen alleen terecht in een kleine kliniek en in het lokale ziekenhuis dat zwaar onderbemand is, geen vertalers heeft en waar vaak geen ambulance beschikbaar is.
“Voor de mensen op Manus is het nooit moeilijker geweest om goede gezondheidszorg te krijgen dan nu. Slechts een handvol wordt overgebracht naar Australië, en zij die in PNG blijven, moeten steeds vaker betalen voor hun eigen gezondheidszorg en hun weg zoeken in het gezondheidszorgsysteem zonder de hulp van vertalers”, zegt dr. Joyce Chia van RCOA.
“In juli stierf Hamid Khazaei aan een bloedvergiftiging, nadat hij in zijn voet had gesneden. Een wetsdokter noemde zijn dood het resultaat van een opeenstapeling van vertragingen en fouten. We willen niet nog meer van die vermijdbare overlijdens.”
Als ze niet op Manus kunnen worden behandeld, worden mensen overgebracht naar de hoofdstad van PNG, Port Moresby. Maar een gespecialiseerde behandeling is ook daar vaak niet voorhanden. Voor een behandeling naar Australië gestuurd worden, is voor velen de beste hoop op herstel. Maar in het voorbije jaar zijn er nagenoeg geen medische transfers naar Australië geweest - het waren er amper negen in de laatste 18 maanden.
Sinds oktober 2018 hebben de Australische Vluchtelingenraad en Amnesty International 70 gevallen geregistreerd van mensen met ernstige gezondheidsproblemen, zoals hernia, maag- en spijsverteringsklachten, gezichtsstoornissen en ernstige geestelijke gezondheidsproblemen, die naar Port Moresby waren overgebracht voor een medische behandeling. Velen van hen bleven daar langer dan zes maanden, maar hun toestand verbeterde nauwelijks.
Schokkend waren berichten in de media die suggereerden dat alle vluchtelingen in Port Moresby naar Manus worden teruggestuurd voor de APEC-top vorige week – van sommigen was de behandeling nog niet eens beëindigd - om ruimte in het ziekenhuis vrij te maken voor deelnemers aan de top en hun medewerkers.
Vrees voor geweld
Er is ook weinig bescherming voor vluchtelingen en asielzoekers tegen geweld en velen durven dan ook hun onderkomen niet te verlaten of zijn bang om alleen op pad te gaan. In het voorbije jaar is een vluchteling meermaals gestoken met een schroevendraaier tijdens een roofoverval; twee dronken mannen bedreigden de bewoners van een van een ‘transitcentrum’ met de dood; en een man werd twee keer aangevallen, een keer met een machete en de tweede keer in zijn gezicht bij een overval. Slechts weinig van deze incidenten worden onderzocht.
Amnesty International en de Australische Vluchtelingenraad roepen de Australische regering, de architect van dit onkies offshore-detentieregime, op om mensen met ernstige fysieke en psychische problemen en vluchtelingen van wie de veiligheid niet kan worden gegarandeerd, over te brengen naar Australië of een derde land.
“De manier waarop er in de regio met vluchtelingen wordt omgegaan, is aan een totale herziening toe”, zegt Claire Mallinson van Amnesty International. “Er moet door Australië en andere landen in de regio ingezet worden op veilige en legale vluchtroutes zodat de kans verkleint dat asielzoekers zich wagen aan gevaarlijke boottochten. Meer mensen op de vlucht moeten bescherming krijgen.”
“De Australische regering wil dat we de mannen op Manus vergeten”, zegt Joyce Chia van de Australische Vluchtelingenraad. “Ze heeft alles in het werk gesteld om de waarheid te verbergen, maar deze moedige mensen hebben zich niet monddood laten maken. Zij zijn nog steeds de verantwoordelijkheid van Australië, en wat met hen is gebeurd, blijft de schande van Australië.”
